Ήταν ένα κρύο βράδυ του Δεκέμβρη ...31 του μήνα και ένα τσουβάλι δώρα με περίμεναν για να τα μοιράσω εκείνο το βράδυ. Καθώς ετοίμαζα το έλκηθρο και τους τάρανδους μου μια τρελή ιδέα πέρασε από το μυαλό μου,'' μήπως φέτος πρέπει να πάω δώρα στα παιδιά που είναι λίγο μεγαλύτερα..........γύρω στα 40 περίπου;'' Ναι είπα από μέσα μου ,άλλωστε στα μικρά παιδιά πάνε κάθε χρόνο δώρα οι μεγάλοι οπότε φέτος θα κάνω την ανατροπή θα πάω δώρα στα μεγάλα παιδιά σ αυτά που άρχισε η πίστη τους για μένα να κλονίζεται , που δεν περιμένουν τίποτα από κανέναν ,που όλα γύρω τους μοιάζουν ίδια ,σε όλα αυτά τα μεγάλα παιδιά που τέτοιες μέρες δεν γελάνε και δεν χαίρονται. Και έτσι άρχισα το ταξίδι μου ,στην Κατερίνα που δεν είχε να φάει πήγα μια ωραία γαλοπούλα , στην Χαρά που μάταια έψαχνε για δουλειά εδώ και πολύ καιρό σήκωσα το τηλέφωνο και πήρα κάπου να πω δύο κουβέντες για να βρει δουλειά ,στον Κώστα που ήταν μόνος του έστειλα μερικούς φίλους για να περάσει την βραδιά αυτή μαζί τους, στην Σοφία έδωσα ένα ζευγάρι κάλτσες και λίγα ξύλα για το τζάκι της που εδώ και πολύ καιρό είχε να ανάψει και έτσι πέρασε η βραδιά αυτή και εγώ χαρούμενος γύρισα στο σπίτι μου και στην πολυθρόνα μου για να ξεκουράσω το κορμάκι μου μετά από ένα βράδυ γεμάτο από έντονες συγκινήσεις αγκαλιές και δάκρυα χαράς . Την άλλη μέρα το πρωί ένιωσα ένα σκούντημα στην πλάτη μου και μια φωνή να μου λέει ‘’Ξύπνα υπναρού άντε και καλή χρόνια μην κοιμάσαι τόσο την πρώτη μέρα του χρόνου’’ και τότε κατάλαβα ότι όλα ήταν ένα όνειρο . Σίγουρα το βράδυ το πέρασα με την Κατερίνα που ήταν καλεσμένη μου στο τραπέζι της παραμονής και με την Χαρά που έκανα το τηλεφώνημα για να βρει δουλειά και με τον Κώστα επίσης που ήταν μόνος και βρέθηκες μέσα σε φίλους και ένοιωσε την ζεστασιά του σπιτιού και την Σοφία που την κάναμε δώρο ένα ζεστό ζευγάρι κάλτσες για τις κρύες νύχτες. Μπορεί τελικά να μην είμαι ο Αι Βασίλης αλλά πιστεύω ότι για κάποιους έκανα ότι και εκείνος όχι από οίκτο αλλά από πραγματικό ενδιαφέρον, έδωσα λίγη χαρά και πολύ αγάπη σε ανθρώπους που το είχαν ανάγκη και δεν τους άφησα μόνους. Ας κάνουμε όλοι το ίδιο στο μέτρο που μπορούμε γιατί η παραμονή Πρωτοχρονιάς έφτασε και σίγουρα κάπου εκεί έξω κάποιοι άνθρωποι είναι μόνοι ,απελπισμένοι και περιμένουν εμάς τους φίλους τους να τους σταθούμε και να απλώσουμε το χέρι μας για να πιαστούν και να σηκωθούν.
Τελικά νιώθω λίγο Αι Βασίλης … Εσύ;
