Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2009

Μια φορά και έναν καιρό...εγώ ο Αι Βασίλης


Ήταν ένα κρύο βράδυ του Δεκέμβρη ...31 του μήνα και ένα τσουβάλι δώρα με περίμεναν για να τα μοιράσω εκείνο το βράδυ. Καθώς ετοίμαζα το έλκηθρο και τους τάρανδους μου μια τρελή ιδέα πέρασε από το μυαλό μου,'' μήπως φέτος πρέπει να πάω δώρα στα παιδιά που είναι λίγο μεγαλύτερα..........γύρω στα 40 περίπου;'' Ναι είπα από μέσα μου ,άλλωστε στα μικρά παιδιά πάνε κάθε χρόνο δώρα οι μεγάλοι οπότε φέτος θα κάνω την ανατροπή θα πάω δώρα στα μεγάλα παιδιά σ αυτά που άρχισε η πίστη τους για μένα να κλονίζεται , που δεν περιμένουν τίποτα από κανέναν ,που όλα γύρω τους μοιάζουν ίδια ,σε όλα αυτά τα μεγάλα παιδιά που τέτοιες μέρες δεν γελάνε και δεν χαίρονται. Και έτσι άρχισα το ταξίδι μου ,στην Κατερίνα που δεν είχε να φάει πήγα μια ωραία γαλοπούλα , στην Χαρά που μάταια έψαχνε για δουλειά εδώ και πολύ καιρό σήκωσα το τηλέφωνο και πήρα κάπου να πω δύο κουβέντες για να βρει δουλειά ,στον Κώστα που ήταν μόνος του έστειλα μερικούς φίλους για να περάσει την βραδιά αυτή μαζί τους, στην Σοφία έδωσα ένα ζευγάρι κάλτσες και λίγα ξύλα για το τζάκι της που εδώ και πολύ καιρό είχε να ανάψει και έτσι πέρασε η βραδιά αυτή και εγώ χαρούμενος γύρισα στο σπίτι μου και στην πολυθρόνα μου για να ξεκουράσω το κορμάκι μου μετά από ένα βράδυ γεμάτο από έντονες συγκινήσεις αγκαλιές και δάκρυα χαράς . Την άλλη μέρα το πρωί ένιωσα ένα σκούντημα στην πλάτη μου και μια φωνή να μου λέει ‘’Ξύπνα υπναρού άντε και καλή χρόνια μην κοιμάσαι τόσο την πρώτη μέρα του χρόνου’’ και τότε κατάλαβα ότι όλα ήταν ένα όνειρο . Σίγουρα το βράδυ το πέρασα με την Κατερίνα που ήταν καλεσμένη μου στο τραπέζι της παραμονής και με την Χαρά που έκανα το τηλεφώνημα για να βρει δουλειά και με τον Κώστα επίσης που ήταν μόνος και βρέθηκες μέσα σε φίλους και ένοιωσε την ζεστασιά του σπιτιού και την Σοφία που την κάναμε δώρο ένα ζεστό ζευγάρι κάλτσες για τις κρύες νύχτες. Μπορεί τελικά να μην είμαι ο Αι Βασίλης αλλά πιστεύω ότι για κάποιους έκανα ότι και εκείνος όχι από οίκτο αλλά από πραγματικό ενδιαφέρον, έδωσα λίγη χαρά και πολύ αγάπη σε ανθρώπους που το είχαν ανάγκη και δεν τους άφησα μόνους. Ας κάνουμε όλοι το ίδιο στο μέτρο που μπορούμε γιατί η παραμονή Πρωτοχρονιάς έφτασε και σίγουρα κάπου εκεί έξω κάποιοι άνθρωποι είναι μόνοι ,απελπισμένοι και περιμένουν εμάς τους φίλους τους να τους σταθούμε και να απλώσουμε το χέρι μας για να πιαστούν και να σηκωθούν.

Τελικά νιώθω λίγο Αι Βασίλης … Εσύ;

Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2009

Η ΕΥΧΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟ 2010





Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες όλοι μας κάνουμε ευχές, ευχές που μάλλον είναι ρηχές και τυπικές. Πριν από λίγο σαν φλασιά μου ήρθε τι ευχή θα ήθελα να κάνω για το νέο έτος

· Θα ήθελα να ζούσε ο μπαμπάς μου και όπως κάθε χρονιά δίπλα στο τζάκι να τραγουδούσε το Άγια Νύχτα με την κιθάρα του


· Θα ήθελα να είχα την υγεία μου σωματική και ψυχική εγώ και όλοι οι άνθρωποι γύρω μου


· Θα ήθελα να είχα μια διαφορετική σχέση με κάποιους συγγενείς μου και να ήταν ευτυχισμένη κάνοντας όλα όσα δεν μπόρεσαν να κάνουν


· Θα ήθελα οι φίλοι μου και ξέρουν ποιους εννοώ να είχαν μία ζωή χαρούμενη χωρίς στερήσεις και προβλήματα


· Θα ήθελα ο γείτονας μου να μην ήταν ρακοσυλλέκτης


· Θα ήθελα να μην πεθαίνουν μικρά παιδιά από πείνα και από άσκηση βίας


· Θα ήθελα οι παππούδες να έχουν μια αγκαλιά και να μην είναι πεταμένοι στα διάφορα ιδρύματα


· Θα ήθελα να μην κακοποιούνται τα ζώα


· Θα ήθελα οι εχθροί μου να μπορούσαν να νιώσουν την αγάπη μου και να γίνουν και αυτοί φίλοι μου


· Θα ήθελα να καθόμασταν όλοι μαζί σένα τεράστιο τραπέζι και να ανταλλάσαμε ευχές καρδιάς και αγάπης αυτές τις μέρες


Επειδή όμως όλα αυτά ίσως δεν μπορούν να γίνουν εύχομαι

Υγεία σε όλους , να μην ξεχνάμε αυτούς που έφυγαν από αυτή τη ζωή νωρίς , να δείχνουμε την αγάπη μας και τον σεβασμό μας στους γονείς μας , να συγχωρούμε όσους μας πλήγωσαν και να μην επιτρέψουμε να το ξανακάνουν , να βοηθάμε τους γέροντες γιατί αυτοί είναι τα θεμέλια της ζωής μας , να αγαπάμε τα ζώα και να τα φροντίζουμε όταν και όσο μπορούμε και τέλος ας κάτσουμε με τους γονείς μας και τους φίλους μας γύρω από το γιορτινό τραπέζι γιατί αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο που μας έκανε η ζωή.

Ελάτε στο γιορτινό τραπέζι μου είναι ανοιχτό για όλους εσάς γνωστούς και άγνωστους

Ελάτε να ανταλλάξουμε ευχές αγάπης μέσα απο την καρδιά μας.

Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2009

ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ



*
Μερικές φορές δεν έχεις λόγια για να περιγράψεις αυτά που σκέφτεσαι,μέσα από κάποια τραγούδια όμως εκφράζεις αυτό που νιώθεις




*
καλή μέρα σε όλους


*

Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2009

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΠΡΙΝ ΧΡΟΝΙΑ...


6 Δεκεμβρίου η γιορτή του Αγίου Νικολάου και της πόλης της Κοζάνης σηματοδοτούσε τον ερχομό των Χριστουγέννων Το σόι γεμάτο Νικολάδες,με πρώτο και καλύτερο τον Παππού.
Σε κάθε σπίτι τουλάχιστον και ένας είχε την ονομαστική του εορτή,τα γιαπράκια κάναν την εμφάνιση τους μιας και ήταν το σήμα κατατεθέν για την μεγάλη γιορτή του Αγίου αλλά και του ερχομού των Χριστουγέννων.
Θυμάμαι με νοσταλγία τα παιδικά μου χρόνια ,τους γονείς μου , τον παππού τον Νίκο την γιαγιά την Εριφύλη.....το σόι που μαζευόταν και γέμιζε το σπίτι φωνές και γέλια.
Του Αγίου Νικολάου είναι μια ξεχωριστεί ημέρα για μένα με πολλές και καλές αναμνήσεις όπως καταλάβατε, και επιπλέον έρχονται τα Χριστούγεννα που φέτος είναι πολύ διαφορετικά από άλλες χρονιές.
Χρόνια πολλά σε όλους τους Νικολάδες...............

Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2009

23 ημέρες μέχρι τα Χριστούγεννα



Ας γίνουμε πάλι παιδιά, ας έχουμε πίστη και ελπίδα, είναι από τα λίγα πράγματα που μας έμειναν.

Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2009

Η1Ν1 Η Μεγάλη απάτη


*
η απόφαση είναι δική μας.

Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2009

11 Νοεμβρίου 2009 ώρα 11:00 πμ ενας χρόνος μετά


Το 2008 το καλοκαίρι ο πατέρας μου έπαθε ένα πολύ σοβαρό εγκεφαλικό επεισόδιο,οι γιατροί δεν πίστευαν ότι αυτός ο άνθρωπος ήταν ζωντανός και έκανε τόσα πολλά πράγματα με μοναδικό αρνητικό ότι δεν μπορούσε να μιλήσει. Από εκείνο το διάστημα μέχρι και σήμερα τις περισσότερες φορές όταν κοιτάω τα ρολόγια τα ψηφιακά έβλεπα και βλέπω το 11:11.Τότε δεν καταλάβαινα γιατί γινόταν αυτό μετά από μερικούς όμως μήνες ήξερα. Τον Νοέμβριο στις 11 του μήνα και 11 η ώρα το πρωί ήταν η αρχή τον πιο τραγικών 49 ημερών της ζωής μου. Εκείνη την ημέρα μετά από ένα ιατρικό λάθος ο πατέρας μου βρέθηκε στην εντατική όπου και έχασε την μάχη. Ήταν άνθρωπος που από μικρός όντας ορφανός πέρασε δύσκολες στιγμές αλλά πάλεψε για να κάνει οικογένεια και να ζήσει όλα όσα ονειρεύτηκε ,η αδερφή μου είχε γράψει εκείνο το διάστημα κάτι που με συγκίνησε πολύ ,είχε γράψει το εξής:


27/12/2008

Γέρο Όλυμπε βάστα γερά...




Η θεσσαλονίκη σήμερα ίδια νυφούλα. Ντυμένη στα άσπρα.
Χιονίζει από χτες ασταμάτητα.
Και τούτη την ώρα ρίχνει ένα πυκνό και όμορφο χιόνι.
Έτσι όπως κάθομαι στον υπολογιστή
κοιτώντας από το παράθυρο σκέφτομαι διάφορα.
Δε θα μπορέσουμε να πάμε στο νοσοκομείο.
Ο καιρός δεν μας το επιτρέπει. Κανείς δεν νιώθει καλά
με αυτή την προοπτική, αλλά δυστυχώς
δεν γίνεται αλλιώς. Την μέρα των Χριστουγέννων
είδαμε το μπαμπά.
«Γέρο Όλυμπε...» του είπε η μαμά, «βάστα γερά! Σε χρειαζόμαστε..».
Άκουσε, κι ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια του.
Μέσα σε μια εντατική όλη η αλήθεια της ζωής...


Σκέφτομαι πατέρα ότι είμαι πολύ τυχερή που πήρα
πράγματα από σένα.
Που σου μοιάζω τόσο. Που είμαι τόσο απόλυτη
με τις θέσεις μου.
Που είμαι τόσο κάθετη στη ζωή μου.
Τα πισωγυρίσματα δεν έχουν νόημα.
Οι εγκλωβισμοί σου βάζουν χειροπέδες και σε δένουν.
Δεν τα χρειαζόμαστε εμείς αυτά... μάθαμε να ζούμε μόνοι μας.
Και για να είσαι μόνος πρέπει να είσαι δυνατός.
Φέτος είναι τα πρώτα Χριστούγεννα που δεν είσαι μαζί μας.
Και τίποτα δεν είναι όμορφο. Τίποτα δεν λάμπει.
Όλα είναι μουντά και γκρίζα.
Τα χαμόγελα βγαίνουν μουδιασμένα. Με προσπάθεια.


Χιονίζει γερό Όλυμπε... κι εύχομαι μέσα από την ψυχή μου
να σε ζεσταίνουν οι νιφάδες που απαλά πέφτουν πάνω σου...


στις 28 Δεκεμβρίου το μεσημέρι στις 3:53
ο ΓεροΟλυμπος έφυγε από κοντά μας
, αν και έχω την αίσθηση ότι πάντα είναι μαζί μας.
Τα τελευταία του λόγια
πριν μπει στην εντατική είναι μία διάλεκτος
που χρησιμοποιώ από τότε
¨ Κάνα κόνο καλά,κάνα κάνα ¨


Μακάρι να μπορούσα να τον είχα εδώ δίπλα μου
για λίγο για να του πω
όλα όσα δεν του είχα πει ...... μακάρι.....
να μπορούσα να εκφράσω
όλα όσα νιώθω αλλά τα λόγια είναι φτωχά
και λίγα για να τα περιγράψουν .
Πιστεύω όμως ότι εκεί που είναι βλέπει
και ακούει τα πάντα και αυτό που θέλω
να του πω είναι ότι μου λείπει πολύ
και τον αγαπάω ακόμα περισσότερο.


Κάνα Κάνα να είσαι καλά όπου και αν βρίσκεσαι.....