Μια φορά και έναν καιρό...εγώ ο Αι Βασίλης

Ήταν ένα κρύο βράδυ του Δεκέμβρη ...31 του μήνα και ένα τσουβάλι δώρα με περίμεναν για να τα μοιράσω εκείνο το βράδυ. Καθώς ετοίμαζα το έλκηθρο και τους τάρανδους μου μια τρελή ιδέα πέρασε από το μυαλό μου,'' μήπως φέτος πρέπει να πάω δώρα στα παιδιά που είναι λίγο μεγαλύτερα..........γύρω στα 40 περίπου;'' Ναι είπα από μέσα μου ,άλλωστε στα μικρά παιδιά πάνε κάθε χρόνο δώρα οι μεγάλοι οπότε φέτος θα κάνω την ανατροπή θα πάω δώρα στα μεγάλα παιδιά σ αυτά που άρχισε η πίστη τους για μένα να κλονίζεται , που δεν περιμένουν τίποτα από κανέναν ,που όλα γύρω τους μοιάζουν ίδια ,σε όλα αυτά τα μεγάλα παιδιά που τέτοιες μέρες δεν γελάνε και δεν χαίρονται. Και έτσι άρχισα το ταξίδι μου ,στην Κατερίνα που δεν είχε να φάει πήγα μια ωραία γαλοπούλα , στην Χαρά που μάταια έψαχνε για δουλειά εδώ και πολύ καιρό σήκωσα το τηλέφωνο και πήρα κάπου να πω δύο κουβέντες για να βρει δουλειά ,στον Κώστα που ήταν μόνος του έστειλα μερικούς φίλους για να περάσει την βραδιά αυτή μαζί τους, στην Σοφία έδωσα ένα ζευγάρι κάλτσες και λίγα ξύλα για το τζάκι της που εδώ και πολύ καιρό είχε να ανάψει και έτσι πέρασε η βραδιά αυτή και εγώ χαρούμενος γύρισα στο σπίτι μου και στην πολυθρόνα μου για να ξεκουράσω το κορμάκι μου μετά από ένα βράδυ γεμάτο από έντονες συγκινήσεις αγκαλιές και δάκρυα χαράς . Την άλλη μέρα το πρωί ένιωσα ένα σκούντημα στην πλάτη μου και μια φωνή να μου λέει ‘’Ξύπνα υπναρού άντε και καλή χρόνια μην κοιμάσαι τόσο την πρώτη μέρα του χρόνου’’ και τότε κατάλαβα ότι όλα ήταν ένα όνειρο . Σίγουρα το βράδυ το πέρασα με την Κατερίνα που ήταν καλεσμένη μου στο τραπέζι της παραμονής και με την Χαρά που έκανα το τηλεφώνημα για να βρει δουλειά και με τον Κώστα επίσης που ήταν μόνος και βρέθηκες μέσα σε φίλους και ένοιωσε την ζεστασιά του σπιτιού και την Σοφία που την κάναμε δώρο ένα ζεστό ζευγάρι κάλτσες για τις κρύες νύχτες. Μπορεί τελικά να μην είμαι ο Αι Βασίλης αλλά πιστεύω ότι για κάποιους έκανα ότι και εκείνος όχι από οίκτο αλλά από πραγματικό ενδιαφέρον, έδωσα λίγη χαρά και πολύ αγάπη σε ανθρώπους που το είχαν ανάγκη και δεν τους άφησα μόνους. Ας κάνουμε όλοι το ίδιο στο μέτρο που μπορούμε γιατί η παραμονή Πρωτοχρονιάς έφτασε και σίγουρα κάπου εκεί έξω κάποιοι άνθρωποι είναι μόνοι ,απελπισμένοι και περιμένουν εμάς τους φίλους τους να τους σταθούμε και να απλώσουμε το χέρι μας για να πιαστούν και να σηκωθούν.

Τελικά νιώθω λίγο Αι Βασίλης … Εσύ;

Η ΕΥΧΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟ 2010

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες όλοι μας κάνουμε ευχές, ευχές που μάλλον είναι ρηχές και τυπικές. Πριν από λίγο σαν φλασιά μου ήρθε τι ευχή θα ήθελα να κάνω για το νέο έτος

· Θα ήθελα να ζούσε ο μπαμπάς μου και όπως κάθε χρονιά δίπλα στο τζάκι να τραγουδούσε το Άγια Νύχτα με την κιθάρα του

· Θα ήθελα να είχα την υγεία μου σωματική και ψυχική εγώ και όλοι οι άνθρωποι γύρω μου

· Θα ήθελα να είχα μια διαφορετική σχέση με κάποιους συγγενείς μου και να ήταν ευτυχισμένη κάνοντας όλα όσα δεν μπόρεσαν να κάνουν

· Θα ήθελα οι φίλοι μου και ξέρουν ποιους εννοώ να είχαν μία ζωή χαρούμενη χωρίς στερήσεις και προβλήματα

· Θα ήθελα ο γείτονας μου να μην ήταν ρακοσυλλέκτης

· Θα ήθελα να μην πεθαίνουν μικρά παιδιά από πείνα και από άσκηση βίας

· Θα ήθελα οι παππούδες να έχουν μια αγκαλιά και να μην είναι πεταμένοι στα διάφορα ιδρύματα

· Θα ήθελα να μην κακοποιούνται τα ζώα

· Θα ήθελα οι εχθροί μου να μπορούσαν να νιώσουν την αγάπη μου και να γίνουν και αυτοί φίλοι μου

· Θα ήθελα να καθόμασταν όλοι μαζί σένα τεράστιο τραπέζι και να ανταλλάσαμε ευχές καρδιάς και αγάπης αυτές τις μέρες

Επειδή όμως όλα αυτά ίσως δεν μπορούν να γίνουν εύχομαι

Υγεία σε όλους , να μην ξεχνάμε αυτούς που έφυγαν από αυτή τη ζωή νωρίς , να δείχνουμε την αγάπη μας και τον σεβασμό μας στους γονείς μας , να συγχωρούμε όσους μας πλήγωσαν και να μην επιτρέψουμε να το ξανακάνουν , να βοηθάμε τους γέροντες γιατί αυτοί είναι τα θεμέλια της ζωής μας , να αγαπάμε τα ζώα και να τα φροντίζουμε όταν και όσο μπορούμε και τέλος ας κάτσουμε με τους γονείς μας και τους φίλους μας γύρω από το γιορτινό τραπέζι γιατί αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο που μας έκανε η ζωή.

Ελάτε στο γιορτινό τραπέζι μου είναι ανοιχτό για όλους εσάς γνωστούς και άγνωστους

Ελάτε να ανταλλάξουμε ευχές αγάπης μέσα απο την καρδιά μας.

ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ

*
Μερικές φορές δεν έχεις λόγια για να περιγράψεις αυτά που σκέφτεσαι,μέσα από κάποια τραγούδια όμως εκφράζεις αυτό που νιώθεις




*
καλή μέρα σε όλους


*

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΠΡΙΝ ΧΡΟΝΙΑ...

6 Δεκεμβρίου η γιορτή του Αγίου Νικολάου και της πόλης της Κοζάνης σηματοδοτούσε τον ερχομό των Χριστουγέννων Το σόι γεμάτο Νικολάδες,με πρώτο και καλύτερο τον Παππού.
Σε κάθε σπίτι τουλάχιστον και ένας είχε την ονομαστική του εορτή,τα γιαπράκια κάναν την εμφάνιση τους μιας και ήταν το σήμα κατατεθέν για την μεγάλη γιορτή του Αγίου αλλά και του ερχομού των Χριστουγέννων.
Θυμάμαι με νοσταλγία τα παιδικά μου χρόνια ,τους γονείς μου , τον παππού τον Νίκο την γιαγιά την Εριφύλη.....το σόι που μαζευόταν και γέμιζε το σπίτι φωνές και γέλια.
Του Αγίου Νικολάου είναι μια ξεχωριστεί ημέρα για μένα με πολλές και καλές αναμνήσεις όπως καταλάβατε, και επιπλέον έρχονται τα Χριστούγεννα που φέτος είναι πολύ διαφορετικά από άλλες χρονιές.
Χρόνια πολλά σε όλους τους Νικολάδες...............

23 ημέρες μέχρι τα Χριστούγεννα

Ας γίνουμε πάλι παιδιά, ας έχουμε πίστη και ελπίδα, είναι από τα λίγα πράγματα που μας έμειναν.

Η1Ν1 Η Μεγάλη απάτη

*
η απόφαση είναι δική μας.

11 Νοεμβρίου 2009 ώρα 11:00 πμ ενας χρόνος μετά

Το 2008 το καλοκαίρι ο πατέρας μου έπαθε ένα πολύ σοβαρό εγκεφαλικό επεισόδιο,οι γιατροί δεν πίστευαν ότι αυτός ο άνθρωπος ήταν ζωντανός και έκανε τόσα πολλά πράγματα με μοναδικό αρνητικό ότι δεν μπορούσε να μιλήσει. Από εκείνο το διάστημα μέχρι και σήμερα τις περισσότερες φορές όταν κοιτάω τα ρολόγια τα ψηφιακά έβλεπα και βλέπω το 11:11.Τότε δεν καταλάβαινα γιατί γινόταν αυτό μετά από μερικούς όμως μήνες ήξερα. Τον Νοέμβριο στις 11 του μήνα και 11 η ώρα το πρωί ήταν η αρχή τον πιο τραγικών 49 ημερών της ζωής μου. Εκείνη την ημέρα μετά από ένα ιατρικό λάθος ο πατέρας μου βρέθηκε στην εντατική όπου και έχασε την μάχη. Ήταν άνθρωπος που από μικρός όντας ορφανός πέρασε δύσκολες στιγμές αλλά πάλεψε για να κάνει οικογένεια και να ζήσει όλα όσα ονειρεύτηκε ,η αδερφή μου είχε γράψει εκείνο το διάστημα κάτι που με συγκίνησε πολύ ,είχε γράψει το εξής:

27/12/2008

Γέρο Όλυμπε βάστα γερά...

Η θεσσαλονίκη σήμερα ίδια νυφούλα. Ντυμένη στα άσπρα.
Χιονίζει από χτες ασταμάτητα.
Και τούτη την ώρα ρίχνει ένα πυκνό και όμορφο χιόνι.
Έτσι όπως κάθομαι στον υπολογιστή
κοιτώντας από το παράθυρο σκέφτομαι διάφορα.
Δε θα μπορέσουμε να πάμε στο νοσοκομείο.
Ο καιρός δεν μας το επιτρέπει. Κανείς δεν νιώθει καλά
με αυτή την προοπτική, αλλά δυστυχώς
δεν γίνεται αλλιώς. Την μέρα των Χριστουγέννων
είδαμε το μπαμπά.
«Γέρο Όλυμπε...» του είπε η μαμά, «βάστα γερά! Σε χρειαζόμαστε..».
Άκουσε, κι ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια του.
Μέσα σε μια εντατική όλη η αλήθεια της ζωής...

Σκέφτομαι πατέρα ότι είμαι πολύ τυχερή που πήρα
πράγματα από σένα.
Που σου μοιάζω τόσο. Που είμαι τόσο απόλυτη
με τις θέσεις μου.
Που είμαι τόσο κάθετη στη ζωή μου.
Τα πισωγυρίσματα δεν έχουν νόημα.
Οι εγκλωβισμοί σου βάζουν χειροπέδες και σε δένουν.
Δεν τα χρειαζόμαστε εμείς αυτά... μάθαμε να ζούμε μόνοι μας.
Και για να είσαι μόνος πρέπει να είσαι δυνατός.
Φέτος είναι τα πρώτα Χριστούγεννα που δεν είσαι μαζί μας.
Και τίποτα δεν είναι όμορφο. Τίποτα δεν λάμπει.
Όλα είναι μουντά και γκρίζα.
Τα χαμόγελα βγαίνουν μουδιασμένα. Με προσπάθεια.

Χιονίζει γερό Όλυμπε... κι εύχομαι μέσα από την ψυχή μου
να σε ζεσταίνουν οι νιφάδες που απαλά πέφτουν πάνω σου...

στις 28 Δεκεμβρίου το μεσημέρι στις 3:53
ο ΓεροΟλυμπος έφυγε από κοντά μας
, αν και έχω την αίσθηση ότι πάντα είναι μαζί μας.
Τα τελευταία του λόγια
πριν μπει στην εντατική είναι μία διάλεκτος
που χρησιμοποιώ από τότε
¨ Κάνα κόνο καλά,κάνα κάνα ¨

Μακάρι να μπορούσα να τον είχα εδώ δίπλα μου
για λίγο για να του πω
όλα όσα δεν του είχα πει ...... μακάρι.....
να μπορούσα να εκφράσω
όλα όσα νιώθω αλλά τα λόγια είναι φτωχά
και λίγα για να τα περιγράψουν .
Πιστεύω όμως ότι εκεί που είναι βλέπει
και ακούει τα πάντα και αυτό που θέλω
να του πω είναι ότι μου λείπει πολύ
και τον αγαπάω ακόμα περισσότερο.

Κάνα Κάνα να είσαι καλά όπου και αν βρίσκεσαι.....

Φαντασία μου πλανεύτρα

Τελικά κάποιοι άνθρωποι δεν ξέρουν τι τους γίνετε. Νομίζουν ότι έχουν μοιραστεί πράγματα ,έχουν προσφέρει ,έχουν αγαπήσει,έχουν δημιουργήσει και ότι άλλο νομίζουν. Η αλήθεια όμως δείχνει άλλα. Δεν αγάπησαν και δεν αγαπήθηκαν ποτέ,δεν δώσανε ποτέ ,και το πιω σημαντικό δεν αφήσανε πίσω τους ούτε ένα (βοτσαλάκι)

έτσι βρε παιδί μου για να έχει η ιστορία να πει κάτι και για αυτούς. Κρίμα είναι τόσο ''φτωχοί'' και ούτε που το καταλαβαίνουν και αυτό είναι τραγικό. Σε όλους αυτούς θα αφιερώσω ένα τραγούδι,το παρακάτω:

Οι ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΓΩ

Εχθές έγινε και πάλι κάτι μαγικό στην γειτονιά μου. Μία φίλη μας έχει περίπτερο και εδώ και πολύ καιρό περίμενε να της το κάνουν καινούργιο διότι το παλιό ήταν πλέων θερινό. Πόσες φορές δεν κάναμε όνειρα για το πως θα είναι το νέο περίπτερο της. Εχθές ήταν η μεγάλη μέρα. Από το πρωί όλοι μαζευτήκαμε εκεί για να βάλουμε ένα χεράκι για να στηθεί το νέο περίπτερο της γειτονιάς. Με μεγάλη έκπληξη είδα όλα τα μέλη της παρέας να είναι εκεί,να νοιάζονται και να βοηθούν ,να λεν αστεία,να πειράζει ο ένας τον άλλο,να συμμετέχουν στην χαρά της φίλης μας. Και αυτό κράτησε μέχρι πολύ αργά το βράδυ.
Πάντα πίστευα στους φίλους,ακόμα και σε αυτούς που για κάποιον λόγο κάποια στιγμή έφευγαν και μου στερούσαν αυτή τη χαρά. Έχω φίλους και αυτό το καταλαβαίνω γιατί όταν τους χρειάζομαι είναι όλοι εκεί ,όπως και εγώ είμαι ΠΑΝΤΑ εκεί γι αυτούς. Γιατί η φιλία είναι μια ασταμάτητη γέφυρα πάρε δώσε. Είναι εκείνο το σφίξιμο στο στομάχι όταν ξέρεις ότι ο φίλος σου δεν είναι καλά ,όταν ξέρεις ότι θα έκανες τα πάντα για να σβήσει η θλίψη από το πρόσωπο του για να του χαρίσεις ένα χαμόγελο,όταν θα τον χτυπήσεις στην πλάτη και θα πεις τι κάνεις ρε φιλαράκι και το εννοείς,όταν σηκώνεις το τηλέφωνο και λες μου έλειψες ρε καθίκι που είσαι; Όταν εκεί που τον σκέφτεσαι χτυπά το τηλέφωνο και σαν να το κατάλαβε σου λέει τι έγινε είσαι καλά θες κάτι; Θα μπορούσα να γράφω με τις ώρες για το τι σημαίνει για μένα φιλία και οι φίλοι μου αλλά δεν μπορώ να γράφω μεγάλες αναρτήσεις.
Αυτή εδώ όμως την ανάρτηση την αφιερώνω σε μία φίλη που έχω από το 1991.Ποτέ δεν ήμασταν καθημερινά μαζί,δεν βρισκόμαστε πολύ συχνά ,όχι όσο θα ήθελα τουλάχιστον αλλά ξέρω ότι αν θελήσω εγώ κάτι η εκείνη θα είμαστε εκεί.
Αφιερωμένη η ανάρτηση αυτή στην ΦΙΛΗ μου Λένα (korinoskilo)
Ξέρει εκείνη............................

28η Οκτωβρίου 2009 Η Γιορτή του ΟΧΙ

Η Γιορτή του ΟΧΙ.
ΟΧΙ στον ρατσισμό. ΟΧΙ στους απατεώνες πολιτικούς ΟΧΙ στους κάλπικους φίλους. ΟΧΙ στους δήθεν. ΟΧΙ σε όλους που άλλα λεν και άλλα κάνουν. ΟΧΙ σ αυτούς που παίρνουν μόνο και ποτέ δεν δίνουν. ΟΧΙ στα ψέματα. ΟΧΙ σε ότι φοβόμαστε. ΟΧΙ στα πισωγυρίσματα ΟΧΙ στην στασιμότητα. ΟΧΙ στην κατάθλιψη της εποχής μας και την ''αρρώστια'. ΟΧΙ σε όλα όσα μας αναγκάζουν να μην είμαστε ο εαυτός μας.

Ήρθε η ώρα να γιορτάσουμε το ΝΑΙ ,η εποχή του ΟΧΙ πρέπει να τελειώσει

Μαζί για το κλίμα

H μαγεία της ζωής

47 ημέρες ξενύχτι,τάισμα 3 με 4 φορές την ημέρα και την νύχτα,πολύ αγάπη και στοργή.
τι να πω άλλο ,μου λείπουν τα ζουζούνια μου. Μακάρι να τα είχα όλα εδώ Κάθε φορά που βλέπω το βίντεο δακρύζω ρε γαμώτο............

χωρίς άλλα λόγια.........
καλημέρα σε όλους.

CE SERA........SERA

Και έτσι απλά όλα τελείωσαν.

Η Εκλογές τελείωσαν,η νέα κυβέρνηση έπιασε δουλειά .Και εμείς.......τα ίδια ,τρέξιμο,άγχος,ανασφάλεια για το αύριο. Καλά δεν περιμένουμε και θαύματα. Θα έρθει η ώρα να κριθούν για το έργο τους. Το άλλο νέο δεδομένο είναι ότι ήρθε το φθινόπωρο η θερμοκρασία έπεσε αισθητά και όλοι αρχίζουμε να προσαρμοζόμαστε στα νέα καιρικά δεδομένα. Μου αρέσει αυτή η εποχή.

Κρύβει μια μαγεία και μια πολυχρωμία που κάνει την φαντασία σου να ταξιδεύει. Και μου αρέσουν τα ταξίδια.
Χαίρομαι που είμαι εδώ και γράφω γιατί χθες είχα ένα μικρό ...ατύχημα και σκεφτόμουν πόσο αναπάντεχα γίνονται κάποια γεγονότα που μπορούν να αλλάξουν τα πάντα , όλα αυτά που θεωρούμε δεδομένα στην ζωή μας. Ένα πράγμα πρέπει να ξέρουμε τίποτα δεν είναι δεδομένο και όλα μπορούν να αλλάξουν.........
Μια γλυκιά καλημέρα σε όλους σ αυτό το γλυκό φθινοπωρινό πρωινό.

Η επιστολή ενός αναποφάσιστου

Τα λέει όλα απο μόνο του...............

απο τον ΚΥΡ

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ είναι μια πολύ αγαπημένη οικογένεια.. Είναι ο

αγαπημένος μου μπαμπάς, η αγαπημένη μου μαμά, ο αγαπημένος μου
αδελφός και στον κάτω όροφο η αγαπημένη μου γιαγιά και ο
αγαπημένος μου παππούς.
Τον αγαπημένο μου μπαμπά δεν τον βλέπω ποτέ, γιατί φεύγει το πρωί
για τη δουλειά και γυρίζει τα μεσάνυχτα. Δηλαδή κανονικά γυρίζει
στις 7.00 μ.μ., αλλά κάνει και πέντε ώρες γύρω γύρω το τετράγωνο
μέχρι να βρει να παρκάρει. Κι όταν έρχεται δεν είναι και πολύ
χαρούμενος και καθόλου δεν μοιάζει με τους μπαμπάδες των
διαφημίσεων που μπαίνουν μέσα με δωράκια και σοκολάτες και τα
παιδιά πηδάνε στην αγκαλιά του κι αυτός γελάει και τα
στριφογυρίζει ψηλά. Εμάς λέει: «Άι σιχτίρι, το κωλοκράτος μου
μέσα» και βροντάει τα κλειδιά στο συρτάρι.
Την αγαπημένη μου μαμά δεν τη βλέπω επίσης, γιατί κι αυτή δουλεύει
αλλά έρχεται σπίτι με το λεωφορείο. Και μετά πλένει, σιδερώνει,
σφουγγαρίζει, μαγειρεύει και βρίζει τον μπαμπά που δεν πήρε τυρί
τριμμένο από το σούπερ μάρκετ. Και δεν μοιάζει καθόλου με τις
μαμάδες των διαφημίσεων, γιατί δεν μαγειρεύει βαμμένη ούτε με
ψηλοτάκουνα. Κι όταν λερώσουμε το μπλουζάκι με σοκολάτες δεν
γελάει χαρούμενη που έχει το σωστό απορρυπαντικό, αλλά μας λέει:
«Ε, βέβαια. Άμα έχετε τη δουλάρα.
Άντε βγάλ΄ το, τελείωνε, ΤΕΛΕΙΩΝΕ λέμε, την τύχη μου που
στραβώθηκα και τον παντρεύτηκα».
Τον αγαπημένο μου αδελφό δεν τον βλέπω ποτέ, γιατί λείπουμε κι οι
δυο στο σχολείο και μετά εκείνος πηγαίνει φροντιστήριο και μετά
κλείνεται στο δωμάτιό του και μετά ανοίγει το κομπιούτερ του και
μετά ψάχνει γυμνές κυρίες και μετά τις βρίσκει και μετά χαίρεται.
Ο μπαμπάς μου, η μαμά μου, ο αδελφός μου κι εγώ είμαστε μια πολύ
αγαπημένη οικογένεια και κάθε Κυριακή μεσημέρι κάνουμε ένα πολύ
αγαπημένο οικογενειακό τραπέζι κι εκεί έχουμε όλο τον χρόνο να
τσακωθούμε μεταξύ μας. Ο μπαμπάς μαλώνει τον αδελφό μου που δεν
διαβάζει αρκετά και μετά μαλώνει εμένα που δεν τα τρώω τα
παντζάρια. Και μετά η μαμά μαλώνει τον μπαμπά μου γιατί μας
μαλώνει, γιατί είναι «αντιπαιδαγωγικό» λέει. Και μετά η μαμά μου
μαλώνει τον αδελφό μου που πετάει τα μποξεράκια του στη μοκέτα κι
έχει και τη μέση της και μετά μαλώνει εμένα που θέλω να μου
πάρουνε κινητό.
Και μου λέει: «Έκανε κι η μύγα κώλο και ζητάει κινητό». Κι εγώ της
λέω: «Η Ευαγγελία γιατί έχει κινητό που είναι και 27 μέρες
μικρότερη;». Κι η μαμά μου μού λέει: «Δεν με νοιάζει τι κάνει η
Ευαγγελία, εμένα με νοιάζει τι κάνει το δικό μου το παιδί». Και
φωνάζει και ο μπαμπάς τής λέει: «Τώρα που ουρλιάζεις εσύ, δεν
είναι αντιπαιδαγωγικό;» Κι η μαμά τού λέει: «Δεν ουρλιάζω,
συζήτηση κάνουμε». Κι ο μπαμπάς μου της λέει: «Ναι, έχεις δίκιο.
Μπορεί στο ισόγειο να μη σε άκουσαν». Κι η μαμά του λέει: «Έχε
χάρη που είναι τα παιδιά, αλλιώς θα σου ΄λεγα τώρα». Και δεν του
λέει.
ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΚΑΝΕΝΑΣ δεν μιλάει για πολλή ώρα. Κι ακούγονται μόνο τα
πιρούνια, τα μαχαίρια κι ο αδελφός μου που κάνει κλάπα κλούπα με
τη γλώσσα του. Κι η μαμά τού λέει: «Δεν μπορείς να φας σαν
άνθρωπος;» Κι ο αδελφός μου της λέει: «Σαν άνθρωπος τρώω». Κι η
μαμά μου του λέει:
«Θα σε καλέσουνε σε κάνα σπίτι, ρεζίλι θα γίνουμε». Κι ο μπαμπάς
μου της λέει: «Μπορείς να σταματήσεις μία στιγμή, ΜΙΑ, Μ-Ι-Α, αυτό
το μπουρ μπουρ μπουρ, μες στ΄ αυτί μου. Έλεος δηλαδή, ΕΛΕΟΣ,
Ε-Λ-Ε-Ο-Σ!». Κι η μαμά μου λέει: «Δεν φτάνει που έχω γίνει χίλια
κομμάτια να σας υπηρετώ όλους εδώ μέσα, μια καλή κουβέντα να
ακούσω, ΜΙΑ, Μ-Ι-Α». Κι ο μπαμπάς μου της λέει: «Έριξες πολύ
αλάτι, λύσσα το ΄κανες». Κι η μαμά τού λέει: «Ορίστε, εκεί που μας
χρωστάγανε, μας πήραν και το βόδι». Κι εγώ ρωτάω: «Πότε είχαμε
βόδι και μας το πήρανε;». Κι ο αδελφός μου μού λέει: «Είσαι
μαλακισμένο». Κι εγώ βάζω τα κλάματα και λέω: «Με λέει
μαλακισμένο». Κι ο μπαμπάς μου του λέει: «Μη λες την αδελφή σου
μαλακισμένο». Κι ο αδελφός μου λέει: «Αφού είναι;» Κι η μαμά μου
λέει: «Και δεν θέλω να ακούω τέτοιες λέξεις εδώ μέσα». Κι ο
αδελφός μου της λέει: «Όταν τις λέει ο μπαμπάς είναι καλά;». Κι η
μαμά μου λέει στον μπαμπά μου: «Ορίστε, είδες το παράδειγμα που
δίνεις στα ίδια σου τα παιδιά». Κι ο μπαμπάς μου λέει: «Μια
μπουκιά δεν μπορούμε να φαρμακώσουμε σ΄ αυτό το σπίτι, ΜΙΑ,
Μ-Ι-Α». Κι η μαμά μου του λέει: «Τι μπουκιά, εσύ δεν είπες είναι
λύσσα; Κι άμα δεν σ΄ αρέσει, να πας να σου μαγειρεύει η Βιβή». Κι
εγώ λέω: «Ποια είναι η Βιβή». Κι η μαμά λέει: «Ποια είναι η Βιβή,
Μανώλη; Πες στο παιδί σου, στο σπλάχνο σου, στην κόρη σου ποια
είναι η Βιβή, Μανώλη». Κι ο πατέρας μου λέει: «Η κυρία Βιβή είναι
μια εξαίρετη συνάδελφος κι η μάνα σας είναι μια τρελή γυναίκα». Κι
η μαμά λέει:
«Γι΄ αυτό γυρίζουμε μεσάνυχτα, Μανώλη; Επειδή η Βιβή είναι μια
εξαίρετη συνάδελφος, Μανώλη;». Κι ο μπαμπάς λέει: «Γυρίζουμε
μεσάνυχτα, διότι τα μεσάνυχτα βρίσκουμε να παρκάρουμε. Άντε να
δούμε πού θα φτάσει ο πληθωρισμός πια». Κι η μαμά μου του λέει:
«Έχε χάρη που είναι τα παιδιά, αλλιώς σου ΄λεγα εγώ». Κι ο μπαμπάς
της λέει: «Τι θα μου ΄λεγες εσύ;». Κι η μαμά του λέει: «Το δισάκι
μου στον ώμο, για τον δρόμο, για τον δρόμο, αυτό θα σου ΄λεγα
εγώ». Κι εγώ λέω: «Έγιν΄ η βροχή χαλάζι, δεν με νοιάζει, δεν με
νοιάζειειειειει». Κι ο μπαμπάς κι η μαμά μού λένε: «ΣΤΑΜΑΤΑ!!!»
και σταματάω.
ΚΑΙ ΠΕΦΤΕΙ ΠΑΛΙ μια σιωπή, ντράγκα ντούγκα τα πιρούνια. Κι ο
αδελφός μου λέει: «Έφαγα, πάω μέσα». Κι ο μπαμπάς μου του λέει:
«Δεν έχει να πας πουθενά. Τώρα τρώμε όλοι μαζί σαν οικογένεια». Κι
η μαμά μου του λέει: «Έχει δίκιο ο πατέρας σου, να κάτσεις εκεί
που κάθεσαι».
Και καθόμαστε όλοι εκεί που καθόμαστε.