Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2009

11 Νοεμβρίου 2009 ώρα 11:00 πμ ενας χρόνος μετά


Το 2008 το καλοκαίρι ο πατέρας μου έπαθε ένα πολύ σοβαρό εγκεφαλικό επεισόδιο,οι γιατροί δεν πίστευαν ότι αυτός ο άνθρωπος ήταν ζωντανός και έκανε τόσα πολλά πράγματα με μοναδικό αρνητικό ότι δεν μπορούσε να μιλήσει. Από εκείνο το διάστημα μέχρι και σήμερα τις περισσότερες φορές όταν κοιτάω τα ρολόγια τα ψηφιακά έβλεπα και βλέπω το 11:11.Τότε δεν καταλάβαινα γιατί γινόταν αυτό μετά από μερικούς όμως μήνες ήξερα. Τον Νοέμβριο στις 11 του μήνα και 11 η ώρα το πρωί ήταν η αρχή τον πιο τραγικών 49 ημερών της ζωής μου. Εκείνη την ημέρα μετά από ένα ιατρικό λάθος ο πατέρας μου βρέθηκε στην εντατική όπου και έχασε την μάχη. Ήταν άνθρωπος που από μικρός όντας ορφανός πέρασε δύσκολες στιγμές αλλά πάλεψε για να κάνει οικογένεια και να ζήσει όλα όσα ονειρεύτηκε ,η αδερφή μου είχε γράψει εκείνο το διάστημα κάτι που με συγκίνησε πολύ ,είχε γράψει το εξής:


27/12/2008

Γέρο Όλυμπε βάστα γερά...




Η θεσσαλονίκη σήμερα ίδια νυφούλα. Ντυμένη στα άσπρα.
Χιονίζει από χτες ασταμάτητα.
Και τούτη την ώρα ρίχνει ένα πυκνό και όμορφο χιόνι.
Έτσι όπως κάθομαι στον υπολογιστή
κοιτώντας από το παράθυρο σκέφτομαι διάφορα.
Δε θα μπορέσουμε να πάμε στο νοσοκομείο.
Ο καιρός δεν μας το επιτρέπει. Κανείς δεν νιώθει καλά
με αυτή την προοπτική, αλλά δυστυχώς
δεν γίνεται αλλιώς. Την μέρα των Χριστουγέννων
είδαμε το μπαμπά.
«Γέρο Όλυμπε...» του είπε η μαμά, «βάστα γερά! Σε χρειαζόμαστε..».
Άκουσε, κι ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια του.
Μέσα σε μια εντατική όλη η αλήθεια της ζωής...


Σκέφτομαι πατέρα ότι είμαι πολύ τυχερή που πήρα
πράγματα από σένα.
Που σου μοιάζω τόσο. Που είμαι τόσο απόλυτη
με τις θέσεις μου.
Που είμαι τόσο κάθετη στη ζωή μου.
Τα πισωγυρίσματα δεν έχουν νόημα.
Οι εγκλωβισμοί σου βάζουν χειροπέδες και σε δένουν.
Δεν τα χρειαζόμαστε εμείς αυτά... μάθαμε να ζούμε μόνοι μας.
Και για να είσαι μόνος πρέπει να είσαι δυνατός.
Φέτος είναι τα πρώτα Χριστούγεννα που δεν είσαι μαζί μας.
Και τίποτα δεν είναι όμορφο. Τίποτα δεν λάμπει.
Όλα είναι μουντά και γκρίζα.
Τα χαμόγελα βγαίνουν μουδιασμένα. Με προσπάθεια.


Χιονίζει γερό Όλυμπε... κι εύχομαι μέσα από την ψυχή μου
να σε ζεσταίνουν οι νιφάδες που απαλά πέφτουν πάνω σου...


στις 28 Δεκεμβρίου το μεσημέρι στις 3:53
ο ΓεροΟλυμπος έφυγε από κοντά μας
, αν και έχω την αίσθηση ότι πάντα είναι μαζί μας.
Τα τελευταία του λόγια
πριν μπει στην εντατική είναι μία διάλεκτος
που χρησιμοποιώ από τότε
¨ Κάνα κόνο καλά,κάνα κάνα ¨


Μακάρι να μπορούσα να τον είχα εδώ δίπλα μου
για λίγο για να του πω
όλα όσα δεν του είχα πει ...... μακάρι.....
να μπορούσα να εκφράσω
όλα όσα νιώθω αλλά τα λόγια είναι φτωχά
και λίγα για να τα περιγράψουν .
Πιστεύω όμως ότι εκεί που είναι βλέπει
και ακούει τα πάντα και αυτό που θέλω
να του πω είναι ότι μου λείπει πολύ
και τον αγαπάω ακόμα περισσότερο.


Κάνα Κάνα να είσαι καλά όπου και αν βρίσκεσαι.....




3 σχόλια:

  1. ........"ειναι το σπιτι ορφανο....."
    Σε καταλαβαινω απολυτα.....
    Και ο δικος σου και ο δικος μου και του καθενος που εχει ανεβει καπου ψηλα ειμαι σιγουρη οτι μας εχουν κατω απο τις φτερουγες τους...
    Καλο μεσημερι!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Olá amiga!
    Conheci seu cantinho... tudo de bom!
    Lindo, criativo... parabéns pelo seu trabalho!
    Um domingo cheio de alegrias!
    Uma ótima semana!
    Beijinhos carinhosos.
    Itabira - Brasil

    ΑπάντησηΔιαγραφή